مهاجرت مثل هر دختر دیگه‌ای، با هزاران آرزو در یکی از دانشگاه‌های آلمان اپلای می‌کنه و چون خیلی برای رسیدن به عشقش، یعنی هنر و

فرض کنید وارد آسانسور می‌شوید و بطور غریزی بدنبال موبایل‌تان می‌گردید که احیاناً آنرا روی میز کارتان جا نگذاشته باشید. ناگهان یک اضطراب خاصی بشما

دیروز، 19 شهریور ماه مصادف با 10 محرم، مثل هر سال، ظهر با خانم رفتیم بیرون برای خوردن غذای ظهر عاشورا. بماند که این یک

یکی از روزهای سردِ زمستانِ سال 86، در خوابگاه غرقِ در مطالعه بودم که درب اتاق باز شد. حسن بود (همسایه‌ی اتاق بغلی) همراه با

چشمانم را باز کردم و طبق عادت همیشگی، اولین حرکت صبح‌گاهی‌ام، بررسی کردن رایانامه‌هایم (ایمیل) بود. آنتن بی‌سیم (وایرلس) گوشی را روشن کردم، خبری از

قبل از هر چیز، از همه عزیزان به‌خاطر عنوان نه‌چندان مرسوم و شاید تا حدودی به‌دور از ادب این متن، پوزش می‌طلبم. زمانی که پرزیدنت

مادربزرگ مسنی دارم که معمولا ماهی یکبار ایشان را به مرکز بهداشت برده که چک‌ها و تست‌های پزشکی را برایشان انجام دهند. چندی پیش بعد